Dit reisverslag is ingestuurd door Erik. Erik is een ervaren Noorwegen liefhebber en erg actief op ons forum. Hij ging in Oktober 2019 weer naar Noorwegen. Hieronder lezen jullie zijn ervaringen van dag tot dag.
Noord-Noorwegen, oktober 2019
Deze zomer hebben Judy en ik besloten om voor het eerst in lange tijd weer zonder kinderen op vakantie te gaan.
Dat de keuze op Noorwegen zou vallen als bestemming zal niemand die ons kent erg verbazen, onze voorkeur voor het prachtige land is wijd en zijd bekend.
Wij waren al lange tijd niet meer in het hoge noorden geweest, en omdat wij het noorderlicht nog nooit hebben gezien, en het eiland Senja ook niet, wilden we die kant maar eens op. Gaandeweg kreeg ons reisplan steeds vastere vormen: vliegen naar Tromsø, en met een huurauto 2 weken lang een mooie en flinke rondrit maken. Eerst langs de kust over de (schier)eilanden naar Senja. Daar een paar nachten verblijven, vervolgens naar de Vesterålen. Ook daar meerdere overnachtingen om van daar uit verschillende eilanden van de Vesterålen te bezoeken. Vervolgens naar het uiterste puntje van de beroemde Lofoten om bij de Lofoten een rorbu te huren, net als op onze huwelijksreis 20 jaar geleden. En dan weer via een andere weg terug over de Lofoten en Vesterålen naar het vasteland van Noorwegen bij Bjerkvik, om via het binnenland naar de Lyngen Alpen en de Lyngenfjord te rijden, en uiteindelijk via de veerdienst Svensby-Breivikeidet weer terug naar Tromsø.
De overnachtingen bestonden uit 1 appartement voor 1 nacht in Tromsø, 3 nachten in huisje aan zee in Laukvik, bij Botnhamn, Noord-Senja. Daarna 5 nachten in een prachtig huis aan het water bij Hennes, Vesterålen, 2 nachten in een rorbu bij Å i Lofoten, vervolgens 1 nacht in een huisje bij Sjøvegan op het vasteland van Noorwegen en nog 2 nachten in een Vikinghuis bij Lyngseidet. De huizen reserveerden we gedeeltelijk vooraf, en de laatste twee pas onderweg. Dit om zo laat mogelijk in te kunnen spelen op de weersverwachting. Dat reserveren ging erg gemakkelijk via Airbnb en Booking.com. Het vakantieseizoen liep op zijn eind, er waren nog vele huisjes vrij.
Over de voorbereidingen van deze reis kun je meer lezen op het forum van vakantienaarnoorwegen.nl, bij het onderwerp “fly-drive”.
Laten we nu maar snel vertrekken:
Dag 1: vlucht Amsterdam-Oslo-Tromsø , en autorit Tromsø-Sommarøya-Tromsø
-
-
vliegtuig noorwegen
-
fjorden
De vlucht van Amsterdam naar Oslo verliep prima, boven Denemarken nam de bewolking flink toe en tijdens de overstap in Oslo regende het pijpenstelen. We hadden op de app van yr.no echter de weersverwachting voor Tromsø gezien, en die leek een stuk beter gelukkig. En inderdaad, naarmate we verder naar het noorden vlogen klaarde het op. We zagen de kustlijn van Midden-Noorwegen, en eilanden als Bronnøysund met de Torghatten (de berg met het gat) en Lovund (haaievin-rots, en papagaaiduiker-eiland) waren vanuit de lucht makkelijk herkenbaar.
Ook erg mooi te zien was de witte vlakte van de Saltfjellet met daarop ook de Svartisen-gletscher . Dit gebied rond Rv 17 hebben we met de hele familie met de auto in 2016 bezocht, daar hadden we toen drie weken de tijd voor. Als ik klaar ben met dit verslag dan zal ik me eens bezinnen over een reisverslag van die tocht, want dat was een onvergetelijke reis en ook daar heb ik nog vele mooie herinneringen aan die ik graag met jullie wil delen.
Maar eerst terug naar deze vlucht: we staken de poolcirkel over, zagen in de verte Bodø liggen en ver weg in zee zagen we “onze” Lofoten uit zee oprijzen! Wat een geweldige ervaring, om met zo’n helder zicht de hele route die we straks met de auto gaan rijden zo vanuit de lucht te zien zeg. Een droomstart van onze vakantie.
En helemaal top dat we ook nog aan de goede kant van het toestel zaten natuurlijk, want we hadden geen voorkeursplaatsen opgegeven, dat kost €14 extra per stoel per vlucht geloof ik.
Tromsø lag deze middag in een mistbank, het eiland waar Tromsø op ligt is omgeven door hogere bergen.De hogere toppen waren goed zichtbaar. We haalden onze huurauto op en gingen op zoek naar ons appartement. Dat lag in hartje Tromsø, met zicht op de pijlers van de hoge brug, en over het water waar de grote witte wolk zich over uitstrekte.
We deden gauw boodschappen voor een snelle warme hap in de gemeenschappelijke keuken, en ondertussen overlegden we wat we nog konden doen. In verband met de mist was het originele plan om de kabelbaan naar de bergtop te nemen al snel verworpen, te weinig zicht. Zullen we naar de kust rijden? Waarschijnlijk een mooie zonsondergang, mogelijk is het daar onbewolkt? Rond 18u reden we over de brug het ene eiland af, het andere weer op. Dit eiland heeft de tot de verbeelding sprekende naam Kvaløya, Walviseiland. Helemaal aan de westkust ligt dan ook weer een eilandje, dat heet Sommarøya, Zomereiland. Toch nog wel een flink uurtje rijden, maar wat was de route mooi. Het is er geweldig rustig, heel af en toe kom je een auto tegen. We reden lange tijd langs een fjord. De roze gloed van de avondschemering werd steeds roder, en toen we bij de brug bij Sommarøya kwamen konden we prachtige foto’s maken. We reden tot de oceaan, en zagen de zon in zee zakken. Geen wolkje aan de lucht, en de eerste sterren begonnen te flonkeren. Eerst zagen we Mars, en de Grote Beer was ook snel gevangen. Ik zocht de Poolster en keek hoopvol in die richting, omdat je noorderlicht wel uit die hoek zou verwachten. Niks. We reden een stukje terug naar de brug en zochten een parkeerplaatsje. Ik raadpleegde mijn noorderlicht-app: 62% kans op dit moment deze locatie gaf deze aan. Weer de auto uit en plotseling gaf ik een brul: Kijk Juud! Een groene gloed, boven de bergen in de richting van Tromsø zeg maar. Uit het oosten dus! De slierten werden steeds helderder groen, ze bewogen onderling, slingerden zich over de hele hemel, richting het westen waar nog steeds een roze gloed van de zonsondergang hing. Sluiers , ja zelfs hele gordijnen over ons heen, meest groen, maar ook lila en zelfs wittig licht. Elke keer als je naar de ene kant keek en daarna weer de andere kant op dan zag je dat ze veranderd waren in kleur, vorm en slingers. Prachtig!
Het duurde een klein uurtje, vooral Judy werd koud, ze had zich nog niet goed op de koude nachten ingesteld met haar leuke bloesje. Als enige gentleman in de wijde omgeving stond ik haar mijn heerlijk gevoerde vest af. Maar met alleen mijn T-shirt en jack aan begon het mij na verloop van tijd ook te fris worden. We reden opgewonden naar huis, over het bochtige weggetje dat nu akelig donker was. Rond 22u waren we weer thuis, en na nog een bak soep werd het tijd om te gaan slapen. Hare Majesteit vond het “queensize” tweepersoonsbed heerlijk, het was mij wat te zacht maar dat kon niets afdoen aan deze spectaculaire eerste vakantiedag. De toon voor deze vakantie was gezet….
Dag 2 , van Tromsø naar Senja
’s-Morgens werden we wakker met helder uitzicht op de brug en het water. We ontbeten min of meer samen met een jong Indisch stel dat een Europa-tour aan het maken was. Hij deed iets in de IT, slimme kerel zo te horen.
Een andere mevrouw in het appartement had een sneu verhaal: ze woont boven Hammerfest ,haar man had een hartinfarct gekregen en die lag nu in Tromsø in het ziekenhuis. Ze belde met haar kinderen, ze was ongerust en zenuwachtig, best wel triest zo.
Wij trokken rond half 9 de deur achter ons dicht en namen even dezelfde route als gisteren, over Kvaløya zuidwaarts.
Door de tunnel volgden we weg 258 om bij Storsteinnes de E6 een stukje te volgen. Eerst was het een beetje te mistig naar onze smaak, maar halverwege werd de bewolking dunner en zagen we blauwe lucht en zon. Prachtig, zoals de bergen door de mist heen te zien waren, met die kleurenpracht van de herfstbladeren en het stille blauwe water naast ons. We deden een bakkie oplos- cappuccino bij de waterkant, we hadden een thermosfles en bekers van huis meegenomen en iets lekkers kopen voor erbij kan in iedere supermarkt. We zagen een groep watervogels spetteren en natuurlijk spotte Judy de eerste bruinvissen deze vakantie. Met de verrekijker konden we ze lang volgen. Het water lag er roerloos bij, best wel vreemd eigenlijk als je bedenkt dat het zeearmen zijn. Geen rimpeltje te bekennen, we hebben zelfs mooie spiegelfoto’s kunnen maken . We stonden een halfuurtje daar rustig aan de kant en in die tijd zijn er misschien drie auto’s voorbij gekomen. Voelt als vakantie.
We vervolgden onze weg naar Finnsnes over smalle mooie weg 855. Bij Finnsnes de brug overgestoken en zo waren we op het eiland Senja. Een flink eiland , met een ruige noordwestkust en een wat minder ruig , maar erg mooi zuiden. We reden langs de oostkust noordwaarts. In de verte lagen hoge bergtoppen met sneeuw. Toen we die dicht naderden sloegen we rechtsaf naar Botnhamn. Ons huis , gehuurd via Booking.com, lag aan het water in het gehucht Laukvik, even ten noorden van Botnhamn. In Botnhamn, op z’n best een klein dorpje, zagen we de veerboot liggen die in de zomer naar Brensholmen op Kvaløya vaart.
Ons huisje was super, gras op het dak,vanuit de huiskamer hadden we prachtig uitzicht over het water, aan de overkant zag je Kvaløya liggen. Af en toe vaart een vissersboot of coaster voorbij, en zeearenden vlogen af en aan. We hoopten nog op bezoek van een walvisachtige, bultruggen worden daar nog wel eens gespot. Helaas zat dat er niet in voor ons deze vakantie. Wel een zeehond vlak bij ons huis. We zijn dik tevreden.
Na het avondeten een wandelingetje gemaakt naar de prachtige baai met zandstrand , even verderop . Het was te bewolkt geworden voor een redelijke kans op noorderlicht, af en toe liep ik het terras op om het te checken maar het zat er niet in vanavond.
Dag 3, rondrit Noord-Senja
Het was prima weer, veel beter dan de voorspelling ons wilde doen geloven, dus tijd om Senja te bekijken. We reden terug naar de kruising en sloegen weg 862 richting Mefjordbotn en Senjahopen in. Wat een prachtweg zeg. Hoge bergen naast ons, meertjes en veel bos in de prachtigste kleuren. We haalden een gemiddelde van één fotostop per kilometer ongeveer . Door de gedeeltelijke bewolking krijg je prachtige kleurschakeringen op de grotendeels witte bergtoppen, echt genieten. De uitzichtpunten Tungeneset en Bergsbotn zijn bijzonder artistiek gemaakt, en bieden prachtige uitzichten.
Bij Skåland reden we even noordwaarts, het betoverend mooie doodlopende weggetje uit. Allemaal kleine baaitjes en zandstrandjes, tot we uitkwamen bij het hoofdstrand. Hier ligt het Kråkeslottet (Kraaienkasteel), een cultureel centrum op een geweldig mooi plekje. We maakten een strandwandeling en deden onze picknick aan zee. Het water is daar kråkhelder.
We reden verder via Hamn naar Gryllefjord. In dit plaatsje zou je in de zomer de veerboot naar Åndenes op de Vesterålen kunnen nemen. Verder stelt het plaatsje niet veel voor. Op de hele route die we gereden hebben kom je gelukkig geen toeristenwinkel tegen, en ook eet-en drinkgelegenheden langs de weg zul je vergeefs zoeken. Zelfs naar een supermarkt zul je moeten zoeken, niet elk dorpje heeft er één. Wij misten het uiteraard niet, maar het kan iets zijn om rekening mee te houden.
Via weg 86, die het eiland doorsnijdt reden we weer terug naar Finnsnes en vervolgens weer naar ons huis. Wow, wat een prachtroute vandaag. Zo’n honderd foto’s gemaakt schat ik.
Dag 4, regen….
En wat doe je dan? Uitslapen, en een ritje naar de supermarkt in Husøy. Vanuit de hoogte gezien ligt het eiland prachtig in de baai, met spitse bergtoppen eromheen. Husøy is een tikkeltje overbevolkt eiland met een ehh… opvallend gekleurde brug . Waarom wonen al die mensen precies daar, vroegen wij ons af. Het eiland heeft in Noorwegen bekendheid door een tv-programma. Wij hoeven er niet nog eens naartoe, dat zal duidelijk zijn.
Op de terugweg zat een zeearend op een steen niet ver van ons vandaan mooi te wezen.
We maakten een praatje met de eigenaars van het huisje. De hele familie stapte in warme overalls en brillen op in de RIB-boot die in het haventje voor ons huis lag. Ze gingen terug naar hun andere huis, dat staat in Tromsø. De boot is de snelste manier om daar te komen in het winterseizoen. Zal toch wel frisjes zijn, denk ik. Zo’n boot gaat knetterhard.
Als het vandaag mooi weer zou zijn geweest dan hadden we het zuidelijke stuk van Senja een stuk willen bekijken. Er ligt het Anderdalen Nationaal Park, waar je tijden kunt rondwandelen. Ook de zuidkust is erg mooi heb ik op foto’s gezien. We moeten het nu laten schieten , maar een volgende keer dat we op Senja komen dan gaan we vast en zeker die kant van het eiland op het programma zetten.
Dag 5, van Senja naar de Vesterålen
Vandaag op tijd opgestaan, de auto ingeladen en het huisje netjes gemaakt. Plotseling zweefden er vier zeearenden boven ons huis…. Ze wilden afscheid nemen? Wat een gigantische vogels als ze zo met hun vleugels wijd boven je hoofd zweven.
We hadden vandaag wel wat tijdsdruk. De veerboot Sorrolines-Harstad vertrok om 12 uur, en die wilden we graag halen. Bij vertrek uit Botnhamn gaf de navigatie nog 3 kwartier speling op een traject van een kleine 3 uur. Ik zal het alvast verklappen: we haalden het, maar het werd krap. Voor een fotostop moet je toch zo’n 5 minuten rekenen en we wilden heel veel fotograferen!
De route liep via de brug bij Finnsnes het vasteland op , en via weg 86 en weg 84 over de eilanden Andørja en Rollo naar de aanlegsteiger Sorrolines. Het was erg mooi weer, en de uitzichten prachtig. Vooral de kustweg over Andørja is onvergetelijk. Aan de overkant zag je de hoge bergen met witte toppen van het noorse vasteland. En voor de motorkap een slingerende weg langs blauw water met een kleurenpracht van de hei, bessen, berkjes en lijsterbessen. Absoluut weer een hoogtepunt deze reis!
Met flinke vaart reden we dus nog net op tijd de veerboot op. Het tochtje duurde een klein halfuurtje. Harstad is een stadje op de Vesterålen. We reden snel de drukte weer uit, en volgden de aanwijzingen naar ons volgende huis in Hennes. De tijdsdruk was er vanaf, en na vele fotostops en een uitgebreide picknick bij een schilderachtig mooi meertje reden we rond 16u in de buurt van Hennes. Zoals afgesproken belden we van tevoren met de huiseigenaar, we zouden het huis namelijk niet op eigen kracht kunnen vinden. Het staat onzichtbaar vanaf de weg vlak tegen het water aan. Het lukte allemaal prima, en de eigenaar reed voor ons uit over het hobbelpaadje naar het volledig vrijstaande huis. Geen buren te bekennen.
Wat een prachthuis! Prachtig uitzicht, in de verte tegenover ons zien we de brug van Sortland liggen . Overal bergen om ons heen , en gelijk de eerste avond al hadden we een prachtige zonsondergang vanuit ons panoramaraam. Judy ging de mooie keuken in en ik stookte de houtkachel op . In dit huis gaan we 5 nachten verblijven . We zijn er klaar voor….
Dag 6, een rondrit over de Vesterålen naar Stø en Nyksund
Met prachtig weer opgestaan en de kaart bestudeerd. Waar zullen we heengaan vandaag? De keuze viel op Stø, een klein vissersdorpje op het eiland Langøya, waar Sortland ook op ligt.
Eerst terug naar de hoofdweg, dit nam al een halfuurtje tijd in beslag. Dan naar Sortland, en over de brug gelijk rechtsaf. En tja, weer hetzelfde verhaal: een prachtige natuur waar je je aan blijft vergapen. En foto ’s nemen niet te vergeten. En lekker picknicken op de mooiste plekjes. Op één zo’n plekje op een parking langs de weg liep een wandelpad de bergen in. We klommen omhoog, er lag een klein meertje waar ijs op lag, en we hadden even verderop een prachtig uitzicht over de omgeving.
Een uurtje later zaten we weer in de auto. We volgden de weg naar Klo en Stø. Plaatsjes zonder toeristische pretenties, al heeft Stø nog wel een kantoortje op de enige kruising staan waar in de zomer walvissafari’s geboekt kunnen worden. Wij deden een dergelijke boottocht 20 jaar geleden vanuit Andenes, met prachtig weer die dag een stuk of 10 potvissen gezien. De zelfgemaakte foto met de enorme staartvin die de diepte in zinkt heeft jaren boven ons bed gehangen.
Maar zonder die toeristische dingetjes is Stø een heerlijke bestemming voor iedereen die ruige natuur mooi vindt. Er is een parkeerplaats voor campers op het noordelijkste uiteinde, even voorbij het pittoreske haventje. Je staat er wel fris, en dat kun je op dagen met minder helder weer zelfs ronduit guur noemen lijkt me. De wind heeft er vrij spel op de golven die bruisend op de rotsen kapot slaan. Zeearenden cirkelen boven je hoofd. En eilandjes en stukken rots liggen verspreid over het eerste deel van de oceaan. Wij maakten een klautertocht over rotsblokken naar een eiland waar wat verlaten gebouwen staan. Muts tot ver over de oren, handschoenen aan. Maar o zo heerlijk. Judy is een zeeuwsch meisje dus die kon er geen genoeg van krijgen. Prachtig was ook de kleur van het water; door de verschillende ondergrond was die hier weer groen en verderop dan weer kobaltblauw.
De koffie dronken we voor de verandering eens in de auto, even op temperatuur komen! We reden een stuk terug, en sloegen de smalle weg naar Nyksund in. Deze weg was indien mogelijk nog mooier dan de eerdere route. We reden steil boven de oceaan, met bergen aan de overkant goed zichtbaar. Bovendien begon het weer te veranderen, dreigende wolken en ook weer hele stukken blauwe lucht. Regenstrepen in de lucht, halve regenbogen, jacobsladders, prachtig.
Het verhaal van Nyksund is dat het dorpje rond 1960 geheel verlaten is geweest. Op dit moment wonen er in de winter zo’n 20 mensen, en als je er rondwandelt dan voel je dat dit vooral creatieve / kunstzinnige mensen zijn die om welke reden ook lekker afgelegen willen wonen. Toen wij er liepen was er geen horeca geopend, maar in de zomer zul je er wel meer mensen treffen. Omdat er geen lichtvervuiling in de buurt is doen de mensen met noorderlicht de straatverlichting uit. Het dorp heeft vrij uitzicht op het noordwesten, en daarmee is het dorpje een must voor noorderlicht-jagers. Overigens hebben wij prachtig noorderlicht gezien onder veel minder donkere omstandigheden, dus om daar nou speciaal voor naartoe te rijden…. Maar de weg ernaartoe is zoals gezegd een hele belevenis, en het dorpje is met haar veelkleurige entourage een leuke bestemming.
Vanaf Nyksund kun je een wandeling maken naar het eerder genoemde dorpje Stø, of juist omgekeerd als je de camper in Stø hebt vastgesjord. Het lijkt me in de zomer een leuke wandeling. Je loopt dan over de hoge bergrug, vol in de wind, met constant zeezicht. Maar bij een graad of 4 , zoals het was toen wij er waren, mij niet gezien….
We reden maar weer eens terug naar ons lekkere huis in Hennes. Net voor donker ( uur of 7) maakten we nog een korte wandeling over een pad dat niet ver van ons huis af lag. Daarna gegeten, en lekker Tom Cruise op dvd gekeken.
Dag 7, een rondrit naar de Raftsundet
Voordat de dag goed en wel begonnen was maakte Judy mij wakker: Erik, kom eens kijken, ik zie groen licht, is dat noorderlicht? Ik brak een persoonlijk record Snel Opstaan: in en halve minuut stond ik op m’n slippers bij de voordeur naar de lucht te koekeloeren. En inderdaad, de bewolking zat een goed zicht op noorderlicht wel in de weg, maar over de hele hemel waren hele stukken bewegend groen licht te zien. Absoluut noorderlicht!
Met een tevreden gevoel nog even wat uurtjes kunnen slapen, en de volgende ochtend bij het ontbijt een nieuw plan voor de komende dag gemaakt. Vandaag gaan we via het binnenland naar de Raftsundet, en mogelijk per veerboot weer terug als dat lukt. Dus weer een halfuur binnendoor terug naar de 85 , rechtsaf de 85 volgen en via de E10 naar Raftsundet.
Het begint misschien afgezaagd te klinken, maar de route was prachtig. We reden langs hoge bergtoppen, die steeds witter lijken te worden. Mogelijk sneeuwt het ’s-nachts op die hoogte? Hoe dan ook, we bereikten de Raftsundet-brug. De Raftsundet, dat is de zeearm waar de brug overheen loopt, scheidt de Vesterålen van de Lofoten . Eerst gingen we op zoek naar de veerboot ergens daarvandaan weer richting Hennes zou moeten varen.
Even voorbij de brug vonden we een aanwijzing: het veer Hanøy-Kaljord werd via een klein zijweggetje aangegeven. We zagen een klein steigertje, en een informatiepaneel. Er stond iets over de tijden, maar we begrepen dat de veerboot grotendeels op afroep vaart. Rond 17 uur zou er in ieder geval een boot moeten komen.
Het was nog geen 14u dus we konden nog een leuke tocht in de omgeving maken. Van het Raftsundet wist ik dat je er aan de Vesterålen-kant langs kunt rijden. Op de andere oever loopt geen weg, alleen steile Lofoten . Ook aan de andere kant ligt een groot eiland dat de ingang van de Trollfjord voor ons aan het gezicht onttrekt. Een boottochtje door de Trollfjord zou ik best eens willen meemaken. Het is een spectaculair nauwe fjord, de Hurtigruten kan er nèt invaren. In de zomer zijn er vele bootjes die toeristen de kans geven om dit mee te maken, maar in dit seizoen moet je echt iets reserveren en dat hadden we niet gedaan. Zoveel andere dingen te doen, je kunt niet alles natuurlijk.
We sloegen het weggetje langs het Raftsundet in. Het was er bijzonder mooi, het water erg helder, de bergen aan de overkant prachtig. Ook zagen we een boot van de Hurtigruten langsvaren, op weg naar de Trollfjord. We reden door naar het dorpje Digermulen. Hier legt een veerboot naar Svolvaer aan. Dit is de hoofdstad van de Lofoten. We deden inkopen bij de kleine buurtwinkel en bekeken de kaart. Hee, we kunnen eens verder rijden? Loopt wel dood maar zullen we eens proberen? We kregen nog een splitsing, namen die rechtsaf, en het weggetje werd steeds smaller. We bereikten de kust en aan de overkant van het water zagen we de hoge witte toppen van het noorse vasteland weer. Dit samen met de strandjes, rotsen, prachtige eilandjes en een prachtig gekleurde zee die ons van het vasteland scheidde: het was echt supermooi.
Ondertussen hadden we geen tijd meer voor een wandeling dus maar een snelle picknick en dan weer terug naar de brug. We moesten in ieder geval op tijd voor de veerboot bij de steiger zijn. Daar waren we ruim op tijd, en het wachten begon. Tegen half 6, ik begon net te overwegen de lange terugweg over land weer in te zetten, kwam er een klein veerbootje aanvaren. Eerst een graafmachine ontschepen, dan alle bijbehorende onderdelen werden door diezelfde graafmachine van boord geschept. Na een stief kwartiertje was er ruimte genoeg voor ons op het bootje. Achteruit erop en varen maar. Het bootje voer snel, en het was een prachtige boottocht, kriskras tussen de eilanden door. Blijkbaar had iemand de boot gebeld, want we voeren plotseling een andere kant op, en er stapte een stoere arbeider vanaf een heel klein eilandje op de boot en die ging op zijn gemak aan zijn lunchpakket beginnen, zonder oog te hebben voor de zonsondergang boven de archipel. We grinnikten wat, voor hem is zo’n boottochtje net zo gewoon als voor ons een busritje Emmeloord-Lemmer…
Maar goed , wij weer foto’s maken bij de vleet want het was weer zo mooi….We waren in een halfuurtje in Kaljord. Vandaar was het nog een 10 minuten rijden naar huis Hennes. Over een paar dagen, als we dit huis gaan verruilen voor een rorbu op de Lofoten, kunnen we de route dus een stuk afsnijden door dit bootje naar de Lofoten te nemen.
Dag 8, rondrit over de Vesterålen, naar Hovden en Bø
Het weer is vandaag wat minder mooi. Veel bewolking, regenachtig, koud. We rijden naar Sortland, en gaan wat winkelen. Het plaatsje had een overdekt winkelcentrum, en dat zag er nog best gezellig uit.
De zon kwam er toch alweer doorheen, en we reden al snel weer richting het westen. Bij Frøskeland reden we nu rechtdoor richting Hovden. Het weer was erg wisselvallig, regenbuien en felle opklaringen wisselden elkaar af. Juist dit soort luchten geeft prachtige plaatjes en we genoten weer met volle teugen. Via een smal weggetje reden we naar Nykvåg en vandaar langs de kust naar het eindpunt van de weg, Hovden. Hier lag een bijzonder mooi wit zandstrand, en omdat de zon net weer scheen was dit gelijk onze picknickplaats. Ook hier weer verschillende kleuren water, door de zanderige of juist rotsachtige ondergrond.
We vervolgden onze rondrit , we zakten af tot aan Bø waar we weer aan de overkant het mooie gebergte van een ander eiland zagen. Daartussen de strepen in de lucht van pittige buien . Vervolgens op ons gemak weer terug gereden, waarbij nog flink wat fotostops werd gemaakt.
We konden de zonsondergang in ons huis in Hennes weer gadeslaan. Ik checkte mijn apps. Vreemd, yr.no gaf aan 80% bewolking. Nou dat moet dan nog komen, want boven ons huis was er geen wolkje te zien. Hoe staat het met de noorderlicht app? 14 % kans in de volgende 20 minuten. We kunnen rustig eten dus. Direct na het eten weer een rondje om het huis gelopen. Het was nog niet donker, nog steeds een roze schijnsel boven de bergen bij Sortland. Maar toch…. ik zag groen schijnsel. Eerst wat vaag, en ik haalde Judy erbij. Dat kan toch niet, het is nog niet eens donker? Maar Judy zag het ook. Ik rende naar binnen, pakte de camera en we liepen /holden richting de weg. Daar is het wat hoger, en daar heb je dus wat meer zicht op de noordelijke horizon. Ondertussen werd de groene gloed steeds helderder. Eerst kwam het vooral uit het oosten, maar later over de hele noordelijke hemel. Het was nog steeds niet helemaal donker, maar wij stonden al te genieten van de mooiste noorderlicht-voorstelling die je je maar kunt voorstellen. Slierten groen en lila licht, die door de lucht kronkelden. Gordijnen van licht die leken te waaieren. Er kwam geen eind aan. Zal zeker een uur geduurd hebben. En ik maar foto’s maken. De camera op een groot rotsblok gelegd( ik had geen statief) en met wat takjes en steentjes onder de lens in de goede richting sturen. Ik had de lens nog kunnen scherp stellen op Sortland, ver weg . Verder had mijn verre vriend in Nederland Sietse mij vanmorgen per appje de grondbeginselen van het fotograferen in het donker bijgebracht en dat leek best goed te lukken!
Na de lichtshow had ik de smaak van het fotograferen te pakken, en maakte nog foto’s van de Melkweg. Zoveel sterren had ik nog nooit gezien, je kon de bekende sterrenbeelden bijna niet meer terugvinden. Op één foto wist ik de Plejaden ( het Zevengesternte) te vangen, mijn favoriete sterrenhoop. Ook nog uitgebreid met de verrekijker die kant op getuurd. Ik kwam uiteindelijk ijskoud maar voldaan weer binnen.
Tsjongejonge, wat een dag weer….
Dag 9, wandeling in de buurt
Vandaag stond een niet al te zware wandeling op het programma. Een kilometer of 3 verderop , bij de school, loopt een wandelpad waar je kunt kiezen uit verschillende routes. Wij liepen langs een snelstromend riviertje naar de Gammen, een prachtige hut gemaakt van hout uit de omgeving en bedekt met gras en mos. Een redelijk tochtvrije deur, binnen 3-4 slaapplaatsen , een houtkachel met een houtfornuis, en wat potten en pannen. Bij de deur een brievenbus met daarin het gastenboek, er zijn al heel wat reizigers langs geweest hier.
We liepen door naar de Litjinden, een uitzichtpunt op 370 meter hoogte. Onder ons hadden we prachtig uitzicht over de omgeving, we zagen de bijna onvermijdelijke Hurtigruten naar Sortland varen. Het laatste deel van de klim was best pittig voor ons, maar boven aangekomen was het uitzicht over de archipel en de omringende bergen schitterend. We zagen de brug over de Raftsundet liggen, waar we een paar dagen geleden een rondrit gemaakt hebben. Ook kregen we op deze manier een goed beeld van de route die het veerbootje afgelegd had langs de verschillende eilandjes.
Dag 10, van Hennes /Vesterålen naar Å i Lofoten.
Tijd voor vertrek uit het heerlijke huis. Hier komen we vast nog eens terug, vooropgesteld dat de eigenaar er niet zelf gaat wonen. Hij had dit huis zelf met zijn vader gebouwd. Hijzelf woont er vlakbij, maar hij overweegt om op termijn zelf in het huis te gaan wonen. Daar kunnen we ons iets bij voorstellen.
We namen hetzelfde veerbootje weer van Kaljord naar Hanøy. Het was regenachtig , grauwe luchten. We kwamen aan land bij de brug over Raftsundet, dus op de Lofoten. Een stukje E10, en na korte tijd rechtsaf de 888 om de kustlijn te volgen . Hier werd het tijd voor de picknick aan zee. Er rolden flinke golven op ons af, een zeearend vloog laag over de auto, het was onstuimig maar ook dat vinden we prachtig uiteraard. Aan het eind van dit rondje kwamen we weer op de E10 uit bij Vestpollen. Op naar Svolvaer, waar we kort een rondje doorheen reden. Het is een pittoresk dorpje, ziet er gezellig uit. Het heeft een mooi haventje in het centrum, en veel rode pakhuizen aan de kade. Ook heeft het wel wat horeca en overnachtingmogelijkheden.
Maar… we moesten verder. Het is nog 3 uur rijden naar Å. Maar misschien kunnen we op de terugreis over twee dagen Svolvaer nog wat beter leren kennen? Na het eilandje Gimsøy verlieten we de E10 en sloegen linksaf de 815 in. Het weer was wisselvallig, en dat hoort wel een beetje bij de Lofoten vind ik. Door de hoge bergen rijd je dan weer eens in de zon, dan weer door een bui. De Lofoten zijn bijzonder fotogeniek, zeker met zulke luchten. Bij Leknes kwamen we de E10 weer op en we vervolgden onze route tot aan het dorpje Å. Daar hebben we een rorbu gereserveerd voor 2 nachten. Een rorbu is een heel leuk huisje op palen, vroeger gebruikt werd als opslagplaats voor vissersbenodigdheden. Omdat je het water onder je huisje hoort klotsen en uitzicht hebt over zee hebben de originele rorbuer iets magisch. Door de doorleefde oude houten vloer ,maar ook door de wat eenvoudige uitrusting, hoe dan ook, een rorbu heeft charme.
We maakten een avondwandeling door het kleine dorpje en verbaasden ons over de grote hoeveelheid rorbuer die hier staan, er valt blijkbaar wel iets aan te verdienen.
Dag 11, Reine en de klautertocht naar Kvalvika
Om te beginnen trokken we naar het dorpje Reine. Ik vind dat een pareltje op de Lofoten, zo mooi! Het is een klein vissersdorpje. Ik begrijp dat veel mensen dit dorpje in de zomer willen bezoeken, maar het dorpje heeft eigenlijk geen plaats voor veel toeristen. Maar daar hadden wij nu geen last van uiteraard, er waren nauwelijks toeristen te vinden nu dus we hadden het rijk alleen. Mooie foto’s gemaakt daar , ook nog even een in een bedrijfshal gekeken waar de pallets stokvis klaar stonden om verscheept te worden. Even wat lekkere dingen ingeslagen voor bij de koffie straks en rustig over de twee mooie bruggen naar Fredvang gereden. Op de parkeerplaats in het dorpje bij een overdekte picknicktafel de inwendige mens versterkt . Vanaf deze parkeerplaats zul je in het hoogseizoen naar de Kvalvika moeten lopen, ongeveer 3 km verderop. Want zoveel geluk als wij zul je dan waarschijnlijk niet hebben, wij konden de auto nog net kwijt op het kleine parkeerplaatsje bij het begin van de wandeling.
Via een klim over rotsblokken kom je eerst op een vlakker gedeelte, dat met regen best glibberig en modderig kan zijn. Daar kun je een keuze maken: of het pad rechts volgen, dan ga je flink de hoogte in en eindig je met ongetwijfeld prachtig uitzicht vanaf de hoge rots Ryten. Dat is de rotspunt rechts op de foto. Vanaf die rots kun je ook weer een steile afdaling maken naar het strand, en dan bijvoorbeeld via de puinhelling weer terug naar het beginpunt van de wandeling.
Maar sla je op de splitsing linksaf, zoals wij deden, dan kom je op een heel trajekt over vlonders en losliggende wiebelende planken dat je over het modderige stuk leidt. Daarna ga je puinhelling over, en dat betekent je weg zoeken tussen de rotsblokken. Het is te doen natuurlijk, maar zeker bij drukte zul je vaak op elkaar moeten wachten lijkt me. Vanaf het hoogste punt kun je het mooie strand Kvalvika zien liggen, het is een prachtige baai. Maar de afdaling ernaartoe is zeker zo lastig als de klim, dus neem er lekker de tijd voor.
Dag 12, van Å i Lofoten naar Sjøvegan
We vertrokken mooi op tijd uit Å, er lagen heel wat mooie kilometers voor ons vandaag . We volgden de E10 helemaal tot aan Bjerkvik , op het vasteland van Noorwegen alweer. Het was onderweg weer genieten met prachtige luchten, mooie berggebieden en leuke koffiepauzes op de mooiste plekjes.
We staken de grote Tjeldsundbrug over en daarmee verlieten we de eilanden voor deze vakantie. En we rolden gelijk weer ander natuurschoon in. De bergen op het vasteland zijn hoger, en het decor van de witte bergtoppen, sommige spits, andere weer als kerststollen, maakten erg veel indruk op ons. Het was erg rustig op de E6, toch de hoofdroute in deze streek. De E6 gaat in deze streek door een geweldig mooie omgeving.
We hadden onderweg via airbnb een onderkomen geregeld bij Sjøvegan. Het was een heel gezellig klein huisje voor twee, de houtkachel brandde al en gezellige lampjes bij de voordeur, we voelden ons er gelijk erg welkom. De eigenaresse is een Deense die al heel wat noorderlicht had gezien en er nog steeds lyrisch van werd. Ze was echt verliefd op haar huisje , dat kon je aan alles merken.
Nou de noorderlicht- app maar weer geraadpleegd, de kans op noorderlicht was niet zo groot de komende 20 minuten gaf deze aan. Maar het enige echt betrouwbare waarneming is toch gewoon je ogen gebruiken heb ik deze vakantie geleerd. En inderdaad, we zagen weer noorderlicht! Prachtige slingers groen licht , ik kan er geen genoeg van krijgen. Weer heel wat foto’s gemaakt maar bij thuiskomst bleek dat ik de camera niet juist had scherpgesteld. Deze foto’s zijn dus ietwat mislukt, maar dat kun je van deze avond in Sjøvegan dus niet zeggen….
Dag 13, van Sjøvegan naar Lyngseidet
Het traject voor vandaag is een stuk minder lang dan dat van gisteren, dus we deden het kalm aan. De buitentemperatuurmeter gaf een dikke anderhalve graad aan, uit het kamerraam keken we uit op de witte bergtoppen. We zaten best wel hoog daar. Brr. Maar het was wel weer helder weer, en we vertrokken om een uur of 9 uit dit geweldig leuke huisje, op weg naar onze laatste overnachtingsplaats.
Binnendoor via de mooie weg 851 naar Setermoen, om voor Bardufoss de E6 te verlaten en de 87 in te slaan. We volgden de borden naar de Målselvfossen , en dat was op het moment dat wij er waren een niet al te indrukwekkende stroomversnelling. Ik denk dat die in het voorjaar een stuk wilder is, maar we genoten er wel van. We maakten een wandeling langs de rivier, en zagen een zalmtrap naast de stroomversnelling liggen. Men heeft er ook een ruit voor gemaakt, zodat je de zalm kon zien zwemmen . Er is een grote camping vlakbij, en zelfs parkeervakken voor touringcars, dus de waterval zal best wel de moeite waard zijn in de zomer.
De volgende verrassing kwam een eindje verderop, daar zaten een stuk of vier, vijf zeearenden bij elkaar bij een meertje. Foto…..
We vervolgden het prachtige traject over weg 87, waarna we links van het Lyngenfjord richting Lyngseidet reden. Een kilometer of 10 voor Lyngseidet ligt een Vikinghuizen-park, erg mooi gemaakt. De huizen zijn groot en erg comfortabel. Hier gaan we onze laatste twee nachten doorbrengen.
Dag 14 , wandeling naar Lyngstuva fyr
We wilden graag een mooie wandeling maken , en de wandeling naar Lyngstuva fyr leek ons erg leuk. Niet te veel geklauter, met mooie uitzichten. De rit ernaartoe , omgeven door de besneeuwde Lyngen Alpen, was geweldig mooi. Onderweg lag een zeehond op een steen te zonnen, een paar meter uit de kust.
Het vuurtorentje ligt op het uiterste puntje van het bovenste schiereiland, bij Noord-Lenangen. De laatste paar kilometer kun je over een vlak pad wandelen, en dat pad wordt steeds smaller . Bij de rotspartij moet je toch weer wat klauteren, maar dan zie je de kleine vuurtoren al om de hoek liggen. Vanaf de hoge rots keken we uit over de zee, en we zagen verschillende groepjes dolfijnen (bruinvissen) zwemmen. De zee was erg glad, en we hebben uitgebreid met de verrekijker getuurd in de hoop een bultrug of zelfs orca te kunnen spotten. Zoveel geluk hadden we echter niet…
Met een lucht vol buien , zon en dus ook regenbogen reden we weer terug naar ons vikinghuis. Na het eten trok de bewolking weg, en sterren flonkerden boven ons huis. Dus de lucht maar weer in de gaten houden, en ja hoor, weer groene slingers in de lucht! Een waardige afsluiting van onze reis, toch?
Dag 15, van Lyngseidet naar Tromsø, en met het vliegtuig terug naar Amsterdam
Onze laatste rit liep via de veerboot Svensby-Breivikeidet weer terug naar Tromsø. Een laatste koude picknick bij een mooi meer dat half bevroren was, en dan naar het vliegveld. Autosleutels inleveren , inchecken, en een uurtje later stegen we op. Ons geluk was nog niet op, want nu zaten we aan de rechterkant van het vliegtuig, met weer een onbewolkte lucht en dus weer prachtig uitzicht over het prachtige landschap onder ons, waar we twee weken lang zo van genoten hadden!
1 comment
Wat een leuk en uitgebreid verslag! Inspirerend voor diegenen welke nog nooit in Noorwegen zijn geweest!